ผมเอง ตอนนี้กำลังปลุกปั้น อยู่(นึกสมัยตอนเด็กที่ดิ้นลนอยากเป็นนักวิทยุสมัครเล่น)
เพราะ เดี๋ยวนี้ อะไรๆก็ง่ายไปหมด ผมรู้สึกว่า มันขาดความมันสื ความอดทน อยากคุยกันชัดๆ ก้ระบบมากมาย ทั้ง คอม ทั้งวิทยุ ทั้งโทรศัพท์
ผมนึกถึงเมื่อ ๒๐ ปีก่อน สมัยผมมีแค่เครื่องแฮนดี้ กับ สายอากาศโพเด็ดไดโพลแค่ สแต๊กเดียว แหล่งพลังงาน แบท จยย. (ก่อนหน้าเป็นสายอกาศแบบยาง โพลเด็ดฯก็รุ่นพี่ให้มา) ติดต่อได้ไกล ๓๐ กม. ลืมบอกความสูงของสายอากาศแล้วแต่ปี เพราะมันอยู่ยอดมะม่วง
ในสมัยนั้น พอเริ่มตั้งตัวได้ (ก็ยังมีแฮนดี้อยู่โมบายแพงมาก) กับ เสาแป๊บ ๑๒ ม. สายอากาศ งอกมาอีกห่วง ติดต่อได้ดีเมื่ออากาศเปิด สามารถ แลกเปลี่ยน QSL card กันเองในย่านเรา รู้สึกสนุกมาก เก็บสะสมกันเลย ทีเดียว(ย้ายบ้านใส่กล่องไว้กล่องนั้น อยู่ไหนไม่รู้น่าแปลกหายทั้งกล่องเสียดาย
)
ชมรมต่างๆ รวมกันทำ DX (รวมทั้งผมด้วย รวมตัวกันไปค้างตามที่ต่างๆเพื่อ DX ) อินเตอร์เนทก็เริ่มมีแต่ไม่มาก เข้าถึงลำบาก เพื่อน นักวิทยุ ก็รู้จากการ CQ บนความถี่บ้าง บอกกล่าวกันบ้าง พากัน มาร่วมทดสอบ ชมรมฯ ผม ทดสอบสัญญาณ ๒๔ ชม. ได้ เป็น พันสถานี แจก QSL ทุกท่าน ผลัดกัน เป็น เนทคอนโทร มีมาทดสอบทั้งคืน ทั้งวัน
เพื่อนรุ่นเก่าๆ ที่รอผลสอบ ๒ เดือน รอใบประกาศอีกสองเดือน คงได้ผ่านเหตุการณ์เหล่านี้มาบ้าง
ที่มาเล่าไม่ใช่อะไร วันนึง ผมมานั่งคิดแล้วคิดถึง เปิด ยูทูปไปเจอการติดต่อ แบบ SSB ย่าน 11 เมตรเข้า ทำให้รู้สึกถึงวันเก่าๆ ที่มันยากนะ กว่ามันจะไปได้ไกล แถมมี QSL CARD มายืนยันกันด้วย แล้วก็ส่งแบบ จม.(เหมือนสมัยก่อน) รู้สึกถึงการติดต่อช่องตรง ไม่ผ่านระบบใดๆ แต่ไปได้ไกล
มันอาจเป็นความรู้สึกของ นักวิทยุสมัครเล่นบางท่าน ที่หวนคิดถึงวันที่เริ่มต้น แล้วมันก็เป็นวันที่ผมหวนคิดถึงมันเช่นกันครับ (คงต้องเริ่มปั้นสถานีแล้วล่ะครับ)
เพื่อนๆท่านอื่น เล่น ย่านนี้ล่ะครับ ทำไมถึงชอบมัน
