สวัสดีครับ
ผมไม่ไปใช้หัวข้อ ร้องเรียนไกล่เกลี่ย
หลายๆคน สงสัยอาจสงสัย
กาลครั้งหนึ่งวันนี้
ชีวิตผมพนักงานเงินเดือน ทำงานตามหน้าที่ได้รับมอบหมาย เพราะถ้าไม่ทำเขาก็อาจจะมองว่า ทำงานไม่ตอบสนองเงินเดือน ผมก็นั่งดูเว็บ แฮมสยามของผมที่ผมชอบตามประสาคนชอบ แล้วมาประมาณสายๆดันไปเจอของถูกใจ อยากเอามาเก็บไว้ สิ่งนั้นที่ต้องการคือ สายอากาศยาง FT416 ผู้ขายก็โพสมา ราคายังไม่กำหนด มีเพื่อนโพสสอบถาม เรื่องราคา เจ้าของกระทู้จึงโพสราคาออกมา ผมด้วยความสนใจอยากเอามาเก็บ จึงโทรไปสอบถาม ผู้ขายจึงบอกว่าภาพชัดๆรอเน็ทหน่อย เน็ทช้า ด้วยความที่ว่าอยากได้มาสะสมผมจึงไม่รอโพสหน้ากระทู้ไปว่า ขอจองรอรูปไม่ไว้ เพราะผู้ขายว่า สภาพสวย จึงตกลงแต่ยังนัดสถานที่ไม่ได้
ครั้นพอบ่ายโมงมาตามเพลาของตะวัน ท่านผู้ขายติดต่อมา ว่าอัพรูปแล้ว ทางผมก็ยืนยันว่า คอนเฟริม์ เอาแน่นอน สอบถามว่ากลับบ้านทางไหน จะนัดกันอย่างไร ผมเลิกงาน จึงได้โทรไปผู้ขายไม่รับสาย ไปดูที่กระทู้ขายไปแล้ว ผมเลยเจ็บใจ ขายแบบนี้ ผมไม่เคยมีในสมองผม เล่าก่อนนอนนานเกินไป มาดูภาพเล่านินทานดีกว่า
ด้วยมิตรภาพดีๆ
ตกลงกันแล้ว มีข้อความเข้ามา ด้วยสัจจะ ท่านบอกว่ามีคนฝากขายตามที่โพสในกระทู้ ถ้าท่านอยู่ในป่า ผมก็ให้เกียรติ์แต่นัดกันแล้ว
ผมรู้สึกไม่ดี ทำไมนัดกันแล้ว ไม่รับจอง ทำไมทำกันเยี่ยงนี้ ภาษากระดาษ คุณโพสไว้ สักคำคุณไม่พูดออกมาว่า ผมไม่โอนเงินไม่ขายให้นะครับ ถ้ามาเล่นกันแบบนี้ ผมผิดผมไม่ได้โอนเงิน ผมจึงยอมรับผิด ผมอยู่ในเว็บนี้ จึงมาเล่านิทานให้เพื่อนๆในเว็บฟัง
สุดท้ายมาแนวนี้ ถ้าผู้ขายทุกท่านเป็นแบบนี้ ผมก็ต้องรับสภาพ ตามความรู้สึกผม
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ....
เพื่อนๆในเว็บคิดกันครับ
