สังเกตดูคนต่อยเจ็บมักพูดน้อย หยอดกระทู้แต่ละทีมีจุกท้อง
สังเกตดูคนเก๋าจริงมักโพสน้อย เน้นเนื้อ ได้ใจ เจ็บจริง และมีคุณค่า
สังเกตดูบางคนโพสทุกวันทุกชั่วโมง ไม่มีคุณค่า เพราะไม่มีอะไรทำ
บางคนเดินบนถนนชีวิตจริงไม่มีใครยอมรับ ออกไปข้างนอกต้องใส่แว่นดำกับเสื้อคลุมสีดำ ยืนหลบ ๆ ไม่มั่นใจตนเอง
แต่พออยู่บนเว็บมันสบายดีจะประดิษฐ์รูปแบบตัวเองเป็นแบบไหนก็ได้ ตั้งชื่ออะไรก็ได้ที่ชวนน่าเชื่อถือ หลาย ๆ ครั้งบนเว็บเราไม่รู้ตัวทะเลาะกับคนเป็นโรคประสาท บางครั้งหลงปรึกษาคนบ้า บางครั้งเราเห็นด้วยกับคนโรคจิต บางทีรู้สึกอบอุ่นกับคนที่ขาดความอบอุ่นบางคนแสดงความคิดเห็นผ่านเวทีเว็บบอร์ดเป็นอุปกรณ์เครื่องมือกลบปมด้อยบางอย่างของตนเอง ในกลุ่มพวกพ้องไม่มีใครเอาแล้วจึงอยากมาหาชีวิตที่ดีกว่าใหม่ในเว็บบอร์ด
สมาชิกควรเลือกรับข้อมูล ผมไม่เถียงนะว่าประเด็นที่เถียงกันนี้ก็เป็นเรื่องจริง เกิดขึ้นจริง แต่ค่อยๆเฝ้าดูอย่างมีสติอาจจะดีกว่า
เหมือนมองไปในป่ายามค่ำแล้วเห็นดวงตาคู่นึงในพุ่มไม้เป็นประกายต้องแสงไฟที่ส่องกระทบ ก็ปรึกษากันว่าที่เห็นนี่ีมันเสือหรือเปล่าวะ แต่พอมีเสียงเห่าโฮ่งๆขึ้นมาในพุ่มไม้ อ่อโล่งใจมันคือหมา
เปรียบได้กับในกระทู้ ถ้าอยู่เงียบ ๆ พูดน้อยและอ่านมากกว่าโพสท่านจะได้รับสิทธิ์พิจารณาเลื่อนขั้นเป็นพญาเสือในที่สุด แต่ถ้าท่านโพสเยอะพูดเยอะพล่ามไปทุกวัน แบบนี้อาจต้องเอาไฟส่องตาดูก่อนว่าจะจัดเข้าพวกไหน
บ๊อบ ฟูโล
คีย์บอร์ดฆ่าคนได้ เรื่องราวพลิกไปพลิกมาได้เสมอ
